Gezondheid 
Bescherming 
Onderwijs 
Economisch welzijn 
Hoe onze artsen vluchtelingen bijstaan in Moldavië
Eliziers werkt sinds drie maanden in Moldavië. Samen met vertaler/cultureel mediator Christina Rodideal (22) werkt hij vanuit een mobiele kliniek. In de buitenlucht staan drie plastic stoeltjes keurig naast elkaar. Dat is “de wachtkamer”. Als het gordijntje dicht is, mag niemand naar binnen. Eliziers en Christina werken voor Intersos, de partnerorganisatie van Stichting Vluchteling. Mensen kunnen in de mobiele kliniek terecht met alle mogelijke vragen over hun gezondheid.
Van links naar rechts: Eliziers Rodriguez (34), Christina Rodideal (22) en haar zusje.
“Is het gratis?” Dat is altijd de eerste vraag die ik krijg. Oekraïners die hier komen, hebben geen geld om een dokter te betalen. Dus ze zijn sowieso heel opgelucht als ze horen dat het niks kost om met een dokter te kunnen praten.
Ziek de grens over
“De meeste mensen die naar de kliniek komen, wonen zelfstandig, zijn tussen de zestig en tachtig jaar, hebben hoge bloeddruk, diabetes of hart- en vaatziekten. Sommige mensen komen elke week. Soms ter controle, soms alleen maar voor een kletspraatje,” vertelt Elizers. Als hij de juiste medicijnen bij zich heeft, geeft hij die direct mee. Hij heeft sowieso altijd een grote voorraad. En hij verwijst mensen ook door naar het ziekenhuis. Als mensen niet weten hoe het gezondheidssysteem in Oekraïne werkt, worden ze daar ook bij geholpen. “Ik vond Oekraïners in het begin behoorlijk afstandelijk. Maar de omstandigheden waarin ze allemaal zitten, maakt dat ze niet alleen de dokter, maar ook elkaar meer opzoeken voor hulp.”
Christina wijst dokters die uit een ander land komen erop dat Oekraïners niet graag over bepaalde onderwerpen praten. “Over menstruatieklachten wordt bijvoorbeeld niet openlijk gesproken, bloed vinden mensen een beetje viezig. En: het is niet heel handig om als arts tussen neus en lippen door te zeggen dat je denkt dat een patiënte zwanger is. Deze onderwerpen liggen allemaal heel gevoelig en moeten voorzichtig benaderd worden. Zeker door mannelijke artsen. Anders kom je nergens.”