Irak

Irak werd in 2003 binnengevallen door een internationale coalitiemacht. De inval leidde tot de val van het regime van Saddam Hoessein, maar verscheurde het land volgens sektarische lijnen. Het vertrek van de laatste Amerikaanse troepen in 2011 markeerde officieel het einde van de oorlog, maar Irak bleef onveilig door bedreigingen van binnenlandse milities.

Islamitische Staat (IS) 

Ondertussen brak in 2011 de burgeroorlog in Syrië uit, wat verder bijdroeg aan de spanningen in de regio. IS profiteerde van deze spanning en begon aan een opmars. In rap tempo nam ze Iraakse steden in en riep ze een kalifaat uit in delen van Irak en Syrië. Velen honderdduizenden mensen sloegen op de vlucht uit angst voor de lijfstraffen, vervolgingen en gedwongen bekeringen. 

Afschrikwekkende methodes

Langzaam wonnen het Iraakse leger en haar coalitietroepen terrein op IS, en in 2017 werd IS verdreven uit Irak. Maar IS bood weerstand met afschrikwekkende methodes. Burgers werden gebruikt als menselijk schild en vluchten werd ontmoedigd door middel van boobytraps en scherpschutters. Mensen zijn nog steeds niet veilig. Hun dorpen en steden liggen bezaaid met boobytraps en mijnen van IS.

In Irak zijn mensen al vele jaren op de vlucht. Families vluchten tot wel 3 keer voordat ze een plek vinden om te blijven. In eerste instantie zoeken de Irakezen op eigen kracht onderdak in dorpen en steden. Pas als ze niet anders kunnen, gaan ze naar vluchtelingenkampen.

Ontheemden in Irak 

Zowel in vluchtelingenkampen als in dorpen en steden leven mensen onder zeer moeilijke omstandigheden. De toegang tot onderwijs en andere basisvoorzieningen is beperkt. Getraumatiseerde kinderen zitten opeengepakt in overvolle klaslokalen of werken op straat om hun ouders te helpen in het levensonderhoud. Vooral meisjes zijn kwetsbaar, onder andere voor misbruik en uithuwelijking op jonge leeftijd.

Syrische vluchtelingen 

In Irak zijn bijna een kwart miljoen Syrische vluchtelingen, op de vlucht voor de burgeroorlog in eigen land. Sommigen verblijven er al jaren. Door slinkende budgetten kunnen hulporganisaties steeds minder hulp bieden. Ten einde raad beginnen sommige vluchtelingen aan de levensgevaarlijke reis naar Europa, of zelfs aan de terugreis naar het door oorlog verscheurde Syrië.  

Stichting Vluchteling heeft een lange geschiedenis van hulpverlening in Irak. Bij het uitbreken van de Irakoorlog in 1992 boden we al noodhulp en hulp bij wederopbouw.  

Noodhulp en zorg bij seksueel geweld 

Samen met onze vaste partner het IRC verlenen we sinds 2003 noodhulp aan vluchtelingen en ontheemden. We geven cashhulp en delen noodhulpgoederen uit. Zo krijgen mensen warme dekens, kookmateriaal of slaapmatten. Ook bieden we gespecialiseerde zorg aan ontheemden vrouwen en meisjes en slachtoffers van seksueel geweld. Op deze manier dragen we bij aan het IRC-hulpprogramma voor heel Irak, waarmee we in 2016 samen bij 119.000 mensen konden helpen. 

Ontmijning 

Daarnaast ruimen we in Irak onontplofte explosieven en mijnen. Dit doen we samen met onze partner de Mines Advisory Group (MAG).

Meer weten? Bekijk onze projecten in Irak.  

Ondanks het einde van het conflict met IS in 2017, hebben zo'n 8,7 miljoen mensen in Irak humanitaire hulp nodig. Samen met onze partners het IRC en de MAG zullen we ons daarom inzetten voor hun bescherming, onderwijs en economisch welzijn. Dit betekent concreet dat we ons sterk maken voor:

Bescherming 

• Ontmijning (in samenwerking met onze partner MAG) 
• Juridische hulp aan mensen in gevaar 
• Gelijke rechten voor vrouwen en meisjes  
• Onderdak voor en bescherming van gemarginaliseerde groepen 
• Lobby bij beleidsmakers en donoren voor de bescherming van vluchtelingen en ontheemden

Gezondheid 

• Psychosociale hulp voor getraumatiseerde mensen 

Onderwijs 

• Meer en beter onderwijs voor Iraakse en Syrische kinderen 

Economisch welzijn 

• Cashhulp voor kwetsbare en ontheemde families 
• Hulp bij het vinden van (legaal) werk 

Hierbij zullen we continu ons best doen om mensen zo snel en effectief mogelijk te helpen. We zullen luisteren naar hun zorgen en onze hulpactiviteiten daarop aanpassen.