Column Tineke Ceelen: Laat vluchtelingen niet in de kou staan!
De koudste wintermaand is weer aangebroken; in het Midden-Oosten maar ook in Afghanistan en aan de Europese grenzen zakken de temperaturen tot ver onder nul. Wereldwijd ziet Tineke Ceelen, directeur Stichting Vluchteling, hoe mensen op de vlucht zich moeten zien te redden zónder de sneeuwschoenen, dikke winterjassen en wollen mutsen die wij hebben om ons te beschermen. Lees haar column.
‘Alles was nat, mijn schoenen, mijn kleren, álles’. De ogen van de jonge Afghaanse vluchteling schieten paniekerig van links naar rechts als hij het vertelt, alsof hij nog steeds zoekt naar een oplossing: ‘Ik had geen droge kleren, maar één paar schoenen en geen geld om hout of gas te kopen om ons op te kunnen warmen. Ik bibberde van top tot teen, ik had het zo ontzettend koud’.
Kou, sneeuw, smeltwater, hagel, slagregens en harde wind. Ik zag het op veel plekken ter wereld waar vluchtelingen zich moeten zien te redden. Zónder de sneeuwschoenen, dikke winterjassen en wollen mutsen die wij hebben om ons te beschermen.
Ik zal het nooit vergeten, de gezinnen die in half afgebouwde flats woonden in Irak, waar de gure winterwind dwars door het gebouw heen joeg. Of die oude zieke man op zijn drijfnatte matras, in een eigen gemaakte tent in Libanon. Het smeltwater roetsjte dwars door zijn ‘huis’ heen.
De jonge zusjes Khadija en Gofran, ook in Libanon, die met hun blote voetjes in het smeltwater stonden, letterlijk blauw van de kou. Hun ouders stookten oude kapotte plastic kratjes om de tenten te verwarmen. De stinkende dampen van het smeulende plastic waren giftig en zorgden voor een nieuw scala aan problemen.
Toen we lagen te slapen, stroomde onze tent vol met water. Het was ijskoud.
Khadija en Gofran
Er is geen geld voor eten, dus al helemaal niet voor brandstof om de kachel gaande te houden.
De koudste wintermaanden zijn weer in aantocht; in het Midden-Oosten maar ook in Afghanistan en aan de Europese grenzen zakken de temperaturen tot ver onder nul. En in al die landen zitten vluchtelingen in het nauw. Verjaagd, opgejaagd, vernederd, ongewenst en vaak zonder de hulp die nodig is om op z’n minst warm te kunnen blijven.
In Afghanistan is sinds de machtsovername door de Taliban aan alles een tekort . Er is geen geld voor eten, dus al helemaal niet voor brandstof om de kachel gaande te houden. Een ongekende humanitaire crisis klopt aan de deur.
Wij laten de allerkwetsbaarste medemens niet in de kou staan en doen wat we kunnen. Ik hoop opnieuw op u te mogen rekenen voor een bijdrage om deze mensen aan een warm onderkomen, kleding of voedsel te helpen.
Tineke Ceelen
Directeur Stichting Vluchteling
