Amani (37): ‘Mensen in Gaza dromen van hele normale dingen’

Voordat ze moesten vluchten waren Amani en haar familie gelukkig. “Ik heb er soms spijt van dat ik niet meer genoot van de dagelijkse routines,” vertelt ze.

“We werden ‘s ochtends vroeg wakker. De kinderen ontbeten, trokken hun schooluniform aan en gingen naar school. Hun vader ging naar werk. Als ik lunch maakte, speelden de kinderen buiten. ‘s Avonds keken ze samen tv. Het was een goed leven, ook al was het simpel.”

Vroeger maakte ik het ontbijt klaar en zette ik thee en melk op tafel, en tijm en olijfolie. Nu kunnen we ons die dingen niet meer veroorloven.

Amani

Winter staat voor de deur

Nu de winter voor de deur staat, zijn de omstandigheden nog moeilijker geworden. Noodweer zorgt voor overstromingen; tenten storten in of staan in een grote plas water. De enige dekens en kleding die mensen hebben, zijn nat.

“De winter was vroeger bijzonder, we waren veel samen thuis. Nu hebben we niet eens winterkleding. We zijn gevlucht uit Gaza-Stad in onze zomerkleding, en konden geen warme kleding meenemen,” vertelt Amani.

Dromen

Amani’s kinderen krijgen mentale zorg en bescherming van onze partner IRC, in een opvangcentrum voor kinderen dat wij ondersteunen. Haar grootste wens is dat haar kinderen hun leven weer terugkrijgen. “Mijn kinderen verdienen een beter leven, net als alle kinderen op de wereld. Ze verdienen het om naar school te gaan, te spelen met hun vrienden, om ondeugend te zijn in de klas. Om favoriete en minder favoriete leraren te hebben.”

“Ieder mens in Gaza is net als ieder ander mens ter wereld. We dromen van hele normale dingen. Dat we onze kinderen weer mee naar het strand kunnen nemen. Geen bombardementen, geen kogels. We dromen ervan om wakker te worden in vrede en veiligheid.