Het verhaal van Abdullah

Ik weet het nog goed. Het was nieuwjaarsdag. Uitgeput arriveerden we op Lesbos, waar hulpverleners ons – en honderden anderen – opwachtten met isoleerdekens. Tijd om op adem te komen was er niet. Vrijwel direct werden we overgebracht naar vluchtelingenkamp Moria.    

Opluchting – want mijn kinderen, mijn vrouw Asma en ik hadden de bombardementen in Syrië én de gevaarlijke oversteek van Turkije overleefd. Paniek – omdat we als gevangenen werden opgesloten in een met hekken en prikkeldraad omheind kamp.   

Drie dagen lang wachtten we. Drie dagen waarin niemand een woord tegen ons sprak en we niet wisten wat ons te wachten stond. Ken je dat gevoel als iemand je negeert? Die totale vernedering van je niet gezien of gehoord voelen? Alsof je niet bestaat? En dat nadat we de dood meerdere keren recht in de ogen hadden aangekeken.

Niemand vroeg ons wie we waren of hoe het met ons ging. Niemand kon het schelen dat we in hartje winter met doorweekte kleding in de kou moesten wachten, dat de natte truien en broeken aan de tengere lichaampjes van mijn klappertandende kinderen vastvroren, dat mijn hele gezin ziek was. Pas op de vierde dag werden we aangekeken alsof we mensen waren en kregen we onderdak: een plastic tweepersoonstent. We waren met 8.  

Ik voel me geen mens meer, maak me grote zorgen om mijn kinderen Anwar, Mariam, Elain en Joud. Als de oorlog in Syrië er niet was geweest, waren we niet naar Europa gekomen. We hebben hulp nodig. Elke hulp die er is. Gelukkig zijn er ook mensen die ons helpen. Mensen zoals jij. Ik ken je niet en waarschijnlijk     zal ik je nooit leren kennen, maar ik ben je dankbaar. Voor het eten in de buikjes van mijn kinderen, voor het onderdak en warme kleren tijdens de koude winters en vooral voor de hoop dat er mensen zijn die om ons geven.     

Abdullah