Reisverslag 6 Kameroen: ‘Iedereen huilt, ik krijg nauwelijks lucht’

Buea

Er liggen twee wit betegelde graven midden op het propvolle woonerf. Respectvol proberen we er niet per ongeluk op te gaan staan. Niet dat de andere aanwezigen daar moeilijk over doen, de graven zijn prima zitjes voor de lange wachttijden voor je naam omgeroepen wordt.

In regio west komen vluchtelingen bijeen voor het uitdelen van vouchers waarmee zij producten kunnen kopen bij lokale winkeliers. 
Foto: Eddy van Wessel

Waardebon voor rijst, eieren of shampoo

We zijn erbij; vandaag worden honderden dignity- en hygiënekits uitgedeeld, zijn er krukken en rolstoelen voor invalide vluchtelingen beschikbaar, en worden er waardebonnen gegeven aan de allerkwetsbaarste mensen: alleenstaande moeders, oude mensen, invaliden, zieken. Aan de voorkant van de bon staat de waarde en waaraan het geld besteed kan worden. Aan de achterkant staat welke producten ermee gekocht kunnen worden, en bij welke verkoper. Een mooi systeem waardoor we niet een emmer geven aan iemand die emmers genoeg heeft. Met de bonnen kunnen eieren worden gekocht, en rijst, olie, suiker en groenten. Maar ook shampoo, zeep en tandpasta. Hele gewone dingen dus. Voor deze vluchtelingen die letterlijk niets hebben, een geschenk uit de hemel.

Net achter de graven staat een klachtenbord. Mensen die suggesties hebben voor bonnen die aan andere dingen kunnen worden besteed, kunnen bellen. En dat doen ze, hoor ik ter plekke, ze willen ook graag tegoedbonnen voor medische hulp en medicijnen.

Een jonge man breekt als hij vertelt over de ouderen: ‘De meest kwetsbare en minst bevoorrechte mensen worden in hun eigen huis vermoord.’
Foto: Eddy van Wessel

Vermoord in eigen huis

In een school ontmoeten we een groep vluchtelingen. Verwachtingsvol kijken de mensen ons aan. De emoties zitten heel dicht onder de oppervlakte. De eerste die begint te huilen is een jonge man. Hij breekt als hij vertelt over de ouderen: ‘De meest kwetsbare en minst bevoorrechte mensen worden in hun eigen huis vermoord.’ De man weet niet meer hoe te zorgen voor de ouderen in zijn omgeving.

Ondertussen is Belinda opgestaan, ze is 27 en draagt de zorg over de twee tweelingen van haar in het kraambed gestorven zus, en haar eigen drie kinderen. Ook zij huilt als ze ons vertelt over de executie van haar broer, en haar thuis, dat in brand werd gestoken.

Hoogzwanger zonder eten

Het meest pijnlijk zijn wellicht de tranen van de jonge, mooie Solange. Ze is hoogzwanger en kan elk moment bevallen. Ze vraagt hoopvol of we kunnen helpen met iets te eten, ze is bezorgd over de gezondheid van haar ongeboren kind. Als Solange niet eet, eet de baby ook niet, redeneert ze. Nog niemand heeft naar de ontwikkeling van haar zwangerschap gekeken, en ze heeft geen idee wie haar kan helpen als de baby komt.

De grootste en meest acute paniek betreft niet haar baby, maar haar huisbaas. Solange moet huur betalen voor de paar vierkante meter die ze nu gebruikt in het huis waarheen ze vluchtte, maar ze heeft geen cent. Ze dreigt op straat gezet te worden, en te moeten bevallen in een plaggenhut, verderop in het tropische regenwoud.

De problemen en de tranen, inmiddels huilt iedereen, zijn zo overweldigend dat ik nauwelijks lucht krijg. Zoveel onrecht, pijn, verdriet, en zo weinig medemenselijkheid.

De hoogzwangere Solange heeft niet alleen geen eten, ook dreigt haar huisbaas haar op straat te zetten. Foto: Eddy van Wessel