Twee zieken in één bed, soms nog meer zieken eronder op een matje. Een kluwen aan armen en benen, infuusslangetjes, lakens en in zakdoeken gevouwen pillenstrips. Lange rijen wachtenden voor het spreekuur van de dienstdoende artsen, doodzieke mensen liggend op een bankje, tot zij eindelijk geholpen kunnen worden. De geuren van bezwete lichamen, het zwakke gehuil van kleine kinderen, of kermende volwassenen.
Een kliniek hoeft niet chique of duur te zijn, het gaat immers om zorg en medicijnen.
Patiënten hebben vaak dagen gelopen om bij de kliniek te komen, simpelweg omdat er dichter bij huis geen arts te vinden is. In Congo bouwden we daarom een nieuw ziekenhuis. In Bangladesh bestaan onze klinieken uit bamboe overkappingen. In weer andere crises hebben we tenten van waaruit we werken. Een kliniek hoeft niet chique of duur te zijn, het gaat immers om de zorg en de medicijnen.
In veel crises werken we ook met mobiele klinieken: een medisch zorgteam dat met de auto naar de patiënten toegaat. Zo kunnen we flexibel inspelen op locaties en behoeften. En als zelfs dat niet kan, dan hebben we echte helden, zoals de rugzakdokters, die in Myanmar te voet naar de mensen toegaan.
Dat ene kleine meisje met hoge koorts vergeet ik nooit meer.
Dat ene kleine meisje met hoge koorts vergeet ik nooit meer. Haar moeder en zij hadden uren gelopen om bij de dokter te komen. De moeder was wanhopig, doodsbang dat haar dochtertje het niet zou gaan redden. Voor velen komt deze zorg inderdaad te laat, als we niet in staat zijn medische hulp bij de zieken te krijgen. Daarom vraag ik u om uw steun. Samen kunnen we mensenlevens redden.
Hartelijke groet,
Tineke Ceelen
Directeur Stichting Vluchteling