"Alles had ik kwijt kunnen raken, alles, maar niet mijn kind"

Khorsabad, Irak, 16 juli 2017 | Klokslag vijf uur in de ochtend stappen we bij onze collega's van de Mines Advisory Group (MAG) in de auto. We profiteren van de relatieve koelte, deze uren dat het kwik de 40 graden nog niet bereikt. We rijden naar Khorsabad, een dorp onder de rook van Mosul, de stad die de afgelopen dagen heroverd zou zijn op de extremistische strijders van de Islamitische Staat. In de loop van de dag horen we de bommen vallen. Olaf Koens, verslaggever voor RTL Nieuws, die we in een wegrestaurant tegen het lijf lopen, vertelt dat de stad afgesloten is voor journalisten. Geeft toch te denken..

In Khorsabad werkt MAG aan een groot stuk grond dat bezaaid ligt met landmijnen, precies onder door IS vernielde elektriciteitsmasten. De mensen uit het dorp kunnen niet terug voor de stroomtoevoer hersteld is, en daar was IS op voorbereid. Met maximaal vijf meter ertussen zijn mijnen in de harde grond ingegraven, voor zover je kijken kunt.

"Knap gemaakte mijnen"

Soms zijn de bommen door wind en regen bloot komen liggen. We zien draden lopen naar drukplaten die op hun beurt verbonden zijn met ontstekingsmechanismes die bommen met ladingen van 8 tot 35 kilo doen ontploffen. “In een antipersonnel mijn, bedoeld om een mens te doden of ernstig te verwonden, zit grammen explosieven, géén kilo’s mevrouw”, verzucht een Engelse militair met meer dan 30 jaar ervaring in dit vak. “Ik heb werkelijk nog nooit zoiets gezien”, vervolgt hij, “niet in Angola, niet in Birma, niet in Soedan, nergens”.

IS gebruikte de drie jaar dat zij Mosul en omgeving bezet hielden om op industriële schaal grote aantallen landmijnen te maken. “Knap gemaakte mijnen”, zeggen de bommenruimers van MAG, “die bovendien strategisch slim gelegd zijn, die IS-jongens hebben dit vaker gedaan”, voegen de uit alle hoeken van de wereld ingevlogen experts hoofdschuddend toe.

We bezoeken een gezin dat nog maar een half jaar geleden een 16-jarige jongen verloor. Niemand weet of hij op een mijn stapte, of misschien iets opgeraapt had of wat er precies gebeurde. De vader heeft de stukken van het lichaam van zijn kind bij elkaar moeten rapen.

De moeder kijkt me strak aan en zegt: "alles had ik kwijt kunnen raken, alles, maar niet mijn kind".