JOUW STEUN IS ONMISBAAR!

Anwars verhaal

Hoi ik ben Anwar, kom uit Syrië en ben 12 jaar. Ik heb zoveel vragen over mijn leven en waarom het is zoals het is.

Waarom is mijn leven zo anders dan dat van andere kinderen? Spelen, naar school gaan, je veilig voelen… Voor mij, Mariam, Elain en Joud - mijn zusjes en broertje - is dat niet zo. Van mama mogen we niet buitenspelen, want Athene is te gevaarlijk. Vooral voor ons, zegt papa.

’s Nachts ben ik vaak bang. In slaap vallen lukt dan niet. Ik ben bang voor mijn dromen. Ze brengen me terug naar Syrië, naar toen ons huis gebombardeerd werd en opa dood ging. Vaak spookt de brand in Moria voor mijn ogen, net als de lichamen die op straat lagen.

 Ik zie mensen die in paniek rondrennen. Dan sta ik in het midden van de chaos, kan niets doen en geen kant op. Van die nachtmerries schrik ik vaak huilend wakker.

Het leuke aan Moria was dat ik daar een soort van naar school ging. Ik leerde er tekenen met de andere kinderen. In Athene kan dat niet. Ik heb hier eigenlijk nog nooit de binnenkant van een klaslokaal gezien.

Het voelt zo oneerlijk. Kinderen moeten toch naar school kunnen? Zonder dat het illegaal is en zonder bang te hoeven zijn dat er iets gebeurd. Ik droom ervan om naar school te gaan. Ik wil Engels leren en fotograaf of journalist worden. Zo kan ik de wereld vertellen wat vluchtelingen overkomt en kan ik mensen helpen. Met de hulp die we krijgen hoop ik dat het gaat lukken.

Anwar

Asma's verhaal

"Mijn naam is Asma en samen met mijn man en vier kinderen ben ik op de vlucht. Van binnen ben ik niet gelukkig. Ik voel me gebroken. De oorlog, de vlucht, wat ons is overkomen, eist een hoge tol. Toch houd ik me sterk - voor mijn kinderen."

Abdullah's vlucht

"Ik weet het nog goed. Het was nieuwjaarsdag. Uitgeput arriveerden we op Lesbos, waar hulpverleners ons – en honderden anderen – opwachtten met isoleerdekens. Tijd om op adem te komen was er niet. Vrijwel direct werden we overgebracht naar vluchtelingenkamp Moria."